Imam Abu Hamid ibn Muhammad Al-Ghazali was een invloedrijke Perzische moslimgeleerde die leefde in de 11e en 12e eeuw. Hij wordt beschouwd als een van de grootste theologen en filosofen in de islamitische geschiedenis. Al-Ghazali is bekend om zijn bijdragen aan de islamitische theologie, mystiek en jurisprudentie. Hij draagt de erenaam Hoeddjat al-islaam (bewijs van de islam). Deze imaam was een teken van de tekens van Allah vanwege de berg aan kennis die hij had.

Geboren in Iran in 1058, begon Al-Ghazali zijn opleiding op jonge leeftijd en studeerde hij onder andere bij de bekende filosoof al-Juwayni. Hij werd al snel bekend om zijn intellectuele vaardigheden en zijn diepe kennis van de islamitische wetenschappen.

In zijn latere leven trok Al-Ghazali zich terug uit de openbare sfeer en besteedde hij zich aan de studie van de islamitische mystiek en filosofie. Hij schreef verschillende werken, waaronder “De onzekerheid van de filosofen” en “De incoherentie van de filosofen”, waarin hij de filosofie van zijn tijd bekritiseerde en de islamitische theologie verdedigde.

Al-Ghazali wordt ook geroemd om zijn werken over de islamitische mystiek, waarin hij de nadruk legt op de persoonlijke ervaring van Allah en de innerlijke dimensies van de islam. Zijn werk “De revivificatie van de religiewetenschappen” wordt beschouwd als een van de meest invloedrijke werken in de geschiedenis van de islamitische theologie en heeft een blijvende impact gehad op de ontwikkeling van de islamitische jurisprudentie en spirituele tradities.

Al-Ghazali stierf in 1111, maar zijn werk en ideeën blijven tot op de dag van vandaag een belangrijke invloed hebben op de islamitische wereld. Zijn nadruk op de persoonlijke ervaring van Allah en zijn kritiek op filosofie hebben geholpen om de islamitische theologie en mystiek te versterken en te ontwikkelen.

Enkele bekende werken van imaam al-Ghazali zijn: Ihya ulum al-din, Tahafut al falasifa, al-Mustasfa min ilm al-usul, Miyar al-ilm, c en Bidayah al-Hidayah.